Tijdens de eerste stappen van revalidatie en mentale training is er samen met de hoefsmid iedere keer goed gekeken naar de stand van zijn voeten en de belasting van de pezen. Daar waar kon hebben we telkens een beetje de stand bijgewerkt om op die manier het lichaam zo goed als mogelijk te ondersteunen richting herstel en weg van overbelasting. Om dit proces op alle vlakken te ondersteunen stond hij dagelijks onder de magneetveldtherapiedeken met beenbandage en deden we dagelijks de ice vibe boots om.
Lichaam en geest begonnen geleidelijk aan meer in balans te komen. Dit gedrag en deze belasting is iets dat al jarenlang plaats heeft gevonden. Daarmee is het behoorlijk ingesleten als gedragspatroon en was het lichaam op bepaalde punten ook behoorlijk verzwakt. Herstel duurt daarom lang. Naast de bovengenoemde ondersteuning zijn we Lino ook gaan behandelen met body stress release een techniek die via het zenuwstelsel het zelfherstellend vermogen van het lichaam aanspreekt. Dit pakte voor Lino heel erg positief uit en hij kon grote stappen maken in zijn mentale ontwikkeling en fysieke herstel. Elke 2 maand kwam de dierenarts langs voor een controlescan en na een paar maanden revalideren en ontwikkelen kregen we eindelijk groen licht om de training in de bak weer op te starten! Het werken in de bak bied de uitgelezen kans om verder te bouwen aan communicatie en mentale ontwikkeling. Tijdens dit werk konden we steeds meer finetunen in lichaamsbewustzijn en ontwikkeling. Door de hoge mate van stress was Lino’s aandacht vaak in de omgeving. Hij was druk met wat er om hem heen gebeurde en of hij dat ook moest controleren en beheren waardoor hij zich vaak niet bewust was van wat er in- en met hem gebeurde en hoe hij zich voelde. Tijdens het werken in de bak kon ik hem helpen zijn aandacht meer naar binnen te richten door telkens vragen te stellen aan zijn lichaam (een nieuwe richting, een ander tempo, enz.). Ook de balanskussens hielpen hem hierin erg op weg (als je ondergrond instabiel wordt dan móet je wel gaan voelen wat je aan het doen bent en dan voel je ook vanzelf hoe je je eigenlijk voelt…) Ook dit stukje van de training ging met pieken en dalen, hij ontwikkelde goed maar hij vond het zelf ook wel vaak echt heel moeilijk. Weerstand en frustratie waren emoties die daarbij naar voren kwamen.
Iets dat me regelmatig opvalt bij paarden die qua aandacht veel en ver naar buiten gericht zijn is dat zij zich vaak maar weinig van de training eigen maken. Ondanks dat ze meestl wel goed (biomechanisch correct) getraind zijn. Bied je deze paarden voldoende ondersteuning vanuit de ruiter dan lopen ze de oefeningen netjes, maar breng je de ondersteuning terug naar een minimum en vraag je een paard vanuit eigen ontwikkeling, bewustzijn en gedragenheid zijn eigen balans te zoeken, vinden en behouden dan blijft er van deze paarden niet veel over. Zij missen veelal de fysieke kracht en conditie om echt vanuit de core (buikspieren en achterbenen) zichzelf en ruiter gewicht te dragen, maar zijn dikwijls ook hun stuur en richting over zichzelf helemaal kwijt wanneer ze gevraagd worden om op eigen benen te gaan lopen.
Zo ook bij Lino. Met zijn lange benen kon hij prima hard rennen, maar wanneer het op dragen aan kwam werd hij traag en slap en was hij binnen 15 minuten zó moe dat we de training eigenlijk alweer konden stoppen. Ook hier hebben we de stappen heel erg klein gehouden zodat hij zijn eigen ontwikkeling kon bijhouden en nog belangrijker: kon ervaren. Als een paard leert hoe het balans vindt en vervolgens kan behouden dan geeft hem dat houvast en zekerheid, iets dat Lino zeker goed kon gebruiken. Tijdens deze kleine stappen werkten we aan verticale balans (de gewichtsverdeling over de schouders) maar ook aan activiteit. Zonder kracht in de achterbenen is het erg moeilijk om het gewicht van de schouders in balans te brengen. We zochten activiteit maar géén snelheid, dit vond Lino een moeilijk onderscheid. Toen hij het door begon te krijgen, bleek het voor hem een ideale uitlaatklep om zijn wilskracht op een positieve manier in te zetten. Op deze manier kan hij heel krachtig zijn zonder dat hij gevaarlijk is of dat hij ongecontroleerd is. Precies dat wat hij zo weinig had ontwikkeld. Je zag hem ook na de training vaak fysiek moe, maar mentaal voldaan zijn waardoor hij verder kon verzachten en minder dwangmatig werd.
We hebben hem een klein stukje opgestart in het werken in de bak waarna hij weer terug naar huis is gegaan. Zijn eigenaresse is tijdens de revalidatie regelmatig langsgeweest om mee te kijken en mee te leren en neemt het geleerde mee naar huis. Thuis heb je natuurlijk altijd te maken met gewoontevorming en ingesleten patronen waardoor je soms best een terugval in gedrag kunt zien. Lino is een zeer complex paard om mee te werken en om te helpen ontwikkelen, ik heb dan ook het allergrootste respect voor het geduld en de toewijding waarmee de eigenaresse voor haar paard zorgt en met haar paard werkt. Een prachtig voorbeeld van: goede mensen bestaan nog!
